Points of interest

Website : http://www.historischmuseumhaarlem.nl/

Deze boerderij uit 1916 bleef als enige gespaard voor de slopershamer van de Duitse bezetter. De rest van het vooroorlogse en sfeervolle buurtje Duinkant werd afgebroken om aan de landzijde van het Stützpunkt Castricum (onderdeel van de Atlantikwall) vrij schootsveld te krijgen en de radarinstallaties in het duin te beschermen. Daarvoor werden ook anti-tankmuren gebouwd: verderop ziet u nog een restant van zo’n betonnen Panzermauer. Na de oorlog besloten de Wederopbouw-autoriteiten dit Sperrgebiet onbebouwd te laten, om zo het zicht op het open landschap te behouden. Tot woede van de verdreven Duinkanters.

Bron : website Landschap Noord-Holland

Het hofje werd in 1616 gesticht door Guertie Jansdr. de Wael, dochter van een rijke textielhandelaar. Guertie stichtte het hofje op het erf van haar huis. Het was bedoeld voor gereformeerde weduwen en gereformeerde oude vrijsters. Guertie bestuurde het hofje de eerste twaalf jaar zelf. Haar achterneef Jan de Wael, de burgemeester van Haarlem, was er regent en liet in 1661 het hof vergroten van zes naar acht kamers. Ook liet hij een toegangspoort bouwen met boven de poort het wapen van de familie De Wael. Het huis in de poort was de woning van de opzichteres.

Bron : Wikipedia

Het hofje dateert uit 1616 en is gesticht uit de nalatenschap van Catarina Jansdochter Amen, weduwe van Jacob Claesz van Schoorl. Het hofje was oorspronkelijk bestemd voor Rooms-Katholieke alleenstaande dames vanaf 50 jaar. Deze dames moesten zelf in hun onderhoud kunnen voorzien. Na hun dood gingen al hun bezittingen naar het hofje. Deze regels gelden niet meer, maar de oude reglementen zijn als curiositeit nog steeds in te zien in het hofje.

Bron : Wikipedia

Het hofje is te vinden aan de Bakenessergracht in het centrum van Haarlem. Het hofje heeft twee ingangen: één aan de Bakenessergracht en één aan de Wijde Appelaarsteeg. De ingang aan de Wijde Appelaarsteeg is de hoofdingang. Het Hofje van Bakenes is het oudste nog bestaande hofje in Haarlem.

Het hofje is gebouwd in 1395 volgens testamentaire bepalingen van koopman Dirck van Bakenes. Zijn weduwe en haar beide zoons lieten het hofje bouwen. De huidige hofjeswoningen zijn niet meer de hofjeswoningen uit de 14e eeuw maar dateren uit ’t midden van de 17de eeuw. In eerste instantie bestond het hofje uit 13 huizen voor 20 vrouwen, maar met de herbouw in 1663 werd een van de gebouwen verbouwd tot regentenkamer, hierna was er nog plaats voor 12 vrouwen. Het hofje grenst aan de Toneelschuur en de Philharmonie.

Bron : Wikipedia

Het hofje werd gesticht in 1489 door Symon Pieterszoon en zijn vrouw Godelt Willems en werd geschonken aan het Sint Elisabeth Gasthuis. In aanvang was het hofje ommuurd en toegankelijk door een poort met daarboven het wapen van het St. Elisabeths Gasthuis. In 1885 is de Barrevoetestraat verbreed, daarbij zijn drie huisjes aan de straatkant afgebroken en naast het hofje opnieuw opgebouwd. Hiermee verdween de beslotenheid en is het hofje van Loo één van de meest zichtbare hofjes in Haarlem. De binnentuin van het hofje wordt alleen door een hek gescheiden van de straat. Het wapen van de Heilige Elisabeth, bestaande uit drie kronen, is nu nog terug te vinden op de waterpomp.

Bron : Wikipedia

Het hofje werd in 1761 gebouwd uit de nalatenschap van Leonard Noblet en zijn zussen Sara en Geertruida, die allen geen wettige nabestaanden hadden. De huizen van het hofje zijn gebouwd in de tuin van het huis van de familie Noblet, Haerlem en Spaargesigt. Dit huis had de vader van Leonard, Elezar Noblet gekocht in 1737. De familie Noblet kwam van origine uit Amsterdam.

Er werden twintig huizen gebouwd. Aan de oostkant tien huizen voor vrouwen uit Haarlem en aan de westkant tien huizen voor vrouwen uit Amsterdam. De vrouwen moesten ten minste 50 jaar oud zijn en hun hele leven alleenstaand zijn geweest. Tevens moesten ze lid zijn van de Nederduits Gereformeerde Kerk.

Bron : Wikipedia

Het Hofje van Oorschot is een Haarlems hofje, dat dateert uit 1769 en zich in het centrum van Haarlem bevindt, aan de Kruisstraat nr. 44.

Het Hofje van Oorschot is gebouwd in 1769 uit de nalatenschap van de Amsterdamse koopman Wouterus van Oorschot (1704-1768). Hij liet een bedrag na van 20.000 gulden, dit bleek onvoldoende om het hofje te realiseren. Uiteindelijk hebben de Staten van Holland 20.000 gulden bijgelegd en kon het hofje gebouwd worden.

De bouw van het hofje had nogal wat voeten in de aarde. Aan de overzijde van het te bouwen hofje woonden twee rijke stadsbestuurders die zich bemoeiden met de bouw. De bestuurders eisten dat er een mooie tuin aangelegd zou worden die afgesloten moest worden met een hek in rococostijl. 

Bron : Wikipedia

Het Hofje van Staats werd gesticht uit de nalatenschap van de Haarlemse garenreder en handelaar Ysbrand Staats. Staats bepaalde in zijn testament dat zijn hele erfenis bestemd was voor de armen. De eerste steen werd gelegd op 29 juli 1730 door de broer van Ysbrand Staats. Het hofje werd gebouwd door Hendrik de Werff.

In 1733 waren de 30 huisjes voor alleenstaande oudere vrouwen klaar. Voorwaarde om in het hofje van Staats te kunnen wonen, was dat men gereformeerd was. Bij de restauratie in 1990 werd een aantal huisjes samengevoegd, hiermee werd het aantal woningen teruggebracht van 30 naar 20.

Bron : Wikipedia

Een gebouw met een veelzijdig verleden. Oorspronkelijk gebouwd als Diaconiehuis in 1770. Als in 1810 het stadsbestuur van Haarlem besluit dat militairen niet meer bij burgers ingekwartierd mogen worden veranderd het Wees- en Diaconiehuis echter in een kazerne. Vervolgens doet het dienst als Militaire School Haarlem, opslaglocatie voor Defensie tot het in 1971 zijn huidige functie krijgt: Hoofbureau voor de politie.

In 1705 werd door Jan van Egmond van de Nijenburgh begonnen met de bouw van de buitenplaats. Het aanvankelijk eenvoudige huis werd in sobere Hollands classicistische stijl uitgevoerd in rode bakstenen met geblokte hoeklisenen. Het koetshuis van de Nijenburg is door zijn omvang uniek binnen de context van de Nederlandse buitenplaatsen. De buitenzijde van het koetshuis is zo goed als in de oorspronkelijke staat bewaard gebleven en geeft, veel beter dan het hoofdhuis, een beeld van de krachtige architectuuropvatting van rond 1700 Omstreeks 1712 werd het hoofdgebouw aan de achterzijde uitgebreid met een bibliotheek. In de 19e eeuw veranderde het aangezicht doordat de voorgevel wit werd gepleisterd, een balkon werd aangebouwd en deuren en vensters in empirestijl werden gerealiseerd. De tuinen bevatten vele cultuurhistorische elementen uit de 18e en 19e eeuw en daarmee is Nijenburg uniek en zeldzaam te noemen in de regio.

De Hortus Bulborum is de enige bollentuin ter wereld waar ruim 4000 verschillende soorten tulpen,narcissen, hyacinten, en andere veelal historische voorjaarsbloeiende bolgewassen bloeien. In deze tuin worden oude bolgewassen voor het nageslacht bewaard, die commercieel nauwelijks meer interessant zijn. De Hortus Bulborum heeft als belangrijkste doel om deze rassen in stand te houden. 

Elk voorjaar laat de Hortus Bulborum de bollengeschiedenis in tal van zijn facetten herleven. Honderden kleine bollenveldjes kleuren in de meest uiteenlopende schakeringen. De tuin is dan een lust voor het oog en een genot voor de neus.

Website : http://www.hortus-bulborum.nl/over-hortus-bulborum

Website : http://hotelhetouderaadhuis.nl/

De oudst bekende vermelding van het Huis te Manpad dateert uit 1558. Pieter Cornelisz. Heuts gaf in 1630 opdracht tot de bouw van het huidige hoofdgebouw. In 1666 kocht Daniel Lestevenon de buitenplaats. Na diens overlijden breidde zijn vrouw Elisabeth Gillon het bezit uit door het naastgelegen ‘cleyne Huys te Manpat’ aan te kopen. In 1675 kocht de Amsterdamse koopman Cornelis van Goor het gehele complex. Hij voegde in 1708 een stuk land en een huis met de naam de Capel aan zijn bezit toe.

Bron : http://www.hv-hb.nl/topic-279/

Het skelet van Hilde werd in 1995 gevonden in Castricum. In 2008 onthulde de Provincie Noord-Holland de gezichtsreconstructie van Hilde. Nu krijgt zij een eigen huis en een hele familie. Het afgelopen jaar heeft iedereen al kennis kunnen maken met Cees de Steentijdman en Brecht, de Alkmaarse vrouw. Ook bodemvondsten uit natuurgebieden van ons, komen in het archeologie museum.

Een bezoek aan het Huis van Hilde is voor iedereen toegankelijk. Naast een bezoek aan de vaste tentoonstelling of een broodje bij Hildes Heerlykhyd kan een bezoeker deelnemen aan allerlei activiteiten. Zo worden er regelmatig lezingen georganiseerd over de archeologie en geschiedenis van Noord-Holland en over archeologisch onderzoek in de regio en daarbuiten. 

Website : http://huisvanhilde.nl/

De landgoederen Leyduin en Woestduin liggen samen met landgoed Vinkenduin op een oude strandwal in een mooie bosrijke omgeving en hebben een oppervlakte van 111 ha. Leyduin is het oudste landgoed (van vóór 1596). Het landhuis is echter al het derde 'Huize Leyduin' en is gebouwd in 1920, maar in een 18e eeuwse stijl.

Er staan op het landgoed een paar andere gebouwen van oudere datum zoals het tweelingenhuis (of Juffershuis) uit 1796. Het bestaat vrijwel geheel uit grenenhout en is gezien haar ouderdom nog in een goede staat.

Bron : http://www.landschapnoordholland.nl/

Het landhuis is een rijksmonument.

Een mooi, groot en compleet hunebed, hier aan de rand van Diever. Aan de andere kant van het dorp heeft ooit nóg een hunebed gestaan. Daar is nu alleen nog een heuveltje van over, waar heel veel scherven in zijn gevonden uit de hunebeddentijd. Dat heet dan ook 'het Pottiesbargien' - het Potjesbergje.

Het hunebed van Diever is een middel groot hunebed. Het is in 1953/54 volledig gerestaureerd. Het origineel was niet meer exact te achterhalen. Desalniettemin de moeite waard om even te stoppen tijdens een fietstocht. Het hunebed is namelijk gelegen aan de Groningerweg vlakbij het bos en de Steenakkerweg. Aan de Steenakkerweg is een prachtig stukje licht glooiend Diever te zien.

De Jacobshoeve is gelegen aan de voet van het Noord-Hollands Duinreservaat en kijkt uit over het veld in de richting van de omliggende dorpen. De boerderij is gebouwd in 1930 en in 2012 geheel gerenoveerd.

Het strand en de duinen zijn op loopafstand. De bus stopt op ca. 200 m. Treinstation Castricum is ca. 3 km verder op, daarmee is onze stolp goed bereikbaar met openbaar vervoer vanuit Amsterdam, Haarlem en Alkmaar. Met eigen vervoer bent u via de A-9 ook snel in Bakkum/Castricum.

Bleumerweg 49, 1901MJ Bakkum (Castricum)

info@jacobshoevebakkum.nl
website : www.jacobshoevebakkum.nl

In 1761 vestigde Johan Enschedé een drukkerij in enkele panden aan de Coolmarkt, het latere Klokhuisplein. De firma Johan Enschedé en Zn bestond uit een lettergieterij, een drukkerij, een uitgeverij en een drukkerij voor waardepapieren. De constante groei van het bedrijf leidde tot de vorming van een omvangrijk bedrijfscomplex in het gebied Damstraat, Nauwe Appelaarsteeg, Bakenessergracht, Korte Begijnstraat, Lange Begijnstraat en Klokhuisplein.

In 1990 verhuisde het bedrijf naar een nieuwe locatie in de Waarderpolder. Een groot deel van het oude bedrijfscomplex is inmiddels gesloopt, zoals de drukkershal uit 1905, en het bankgebouw uit 1924, waar het waardepapier werd gedrukt. De bebouwing aan het Klokhuisplein is behouden: hiertoe behoren de lettergieterij uit 1871, de wagenpoort met toren uit 1918, de oude drukkerij en lettergieterij uit 1761 en het hoekhuis uit 1891 waar de familie Enschedé woonde. 

Bij het voormalige jachtopzienershuis Kijk-Uit kwamen zeven wegen bij elkaar. Deze zevensprong maakte deel uit van het ontginningsplan voor de Hoepbeekvallei van Daniel Gevers c.s. uit de jaren 1830. Kijk-Uit is eind 19e eeuw gebouwd in de chaletstijl. In de Late Middeleeuwen was het duin hier bijzonder rijk aan dieren die voor de jacht werden beschermd en bijgevoerd. Er liepen herten, fazanten en konijnen (rond 1300 geïmporteerd uit Frankrijk). Er waren zelfs wilde zwijnen. Vos en bunzing werden omwille van de konijnenstand uitgeroeid. Alleen edelen hadden jachtrechten. Duinmeiers waren aangesteld als een soort duinpolitie. Op stroperij stond een boete van tien ponden en het verlies van het rechteroog, recidivisten verspeelden ook het linkeroog.

Bron :  Website landschap Noord-Holland.