In de vroege middeleeuwen was Noord-Holland een grillig land met veel water dat onderhevig was aan eb en vloed. Daarom werden de eerste kerkjes en kloosters gebouwd op de iets hogere strandwallen. Omstreeks 1200 werd zo een eenvoudig Romaans tufstenen kerkje in Castricum gebouwd, waarvan de noord- en zuidmuur van het schip met enkele van de hooggeplaatste rondboogvensters nog in de huidige Dorpskerk-vroeger Sint Pancratius geheten- terug te vinden zijn. In de 15e eeuw werd het koor vervangen door een Gotische ruimte en los van de oude Romaanse westgevel werd een drie-leden hoge toren opgetrokken. In 1520 werd de ruimte tussen kerk en toren opgevuld.